Dati at Bagong Buhay
Colosas 3:1-11
May kwento tungkol sa isang matandang miembro ng simbahan na nagiging munting problema sa kanilang kapilya. Kung umawit ang lalaking ito ay sobrang lakas at medyo sintonado ang kanyang boses. Marami ang hindi natutuwa sa kanyang pagkanta ng mga himno. Kung kaya, kinausap ng ibang miembro ang pastor para kausapin siya na kung maari hinaan niya ang kanyang boses tuwing umaawit.
Nakarating ang pastor sa bahay ng miembro - maputik at barung-barong ang kanyang bahay. Tulad ng dati - lumang damit ang suot ng miembro - dala ng kanyang kahirapan sa buhay. Subalit masaya siyang nadatnan ng kanyang bisita.
Gamit ang diplomasyang pananalita, kunwaring tinanong ng pastor ang miembro, "Tatay, Nanding - napansin ko na tuwing nagsisimba tayo, mukhang excited ka sa pag-awit ng mga papuri sa Diyos?"
Agad sumagot ang matanda, "Opo naman pastor! Lagi ko kasing iniisip kung ano ang naghihintay para sa akin sa langit!
Iniisip ko po na titira ako sa isang palasyo pagdating ng araw! Magdadamit din ako ng magara pagharap ko sa Panginoon! Nakikita po ninyo ang sombrero kong ito na sira-sira, pastor? Papalitan po iyan ng korona ng Diyos!
Kaya, hindi ko po mapigilan ang sarili ko pagdating sa pag-awit sa pananambahan. GUSTO KO PONG MAGPURI SA DIYOS!
At naunawaan ng pastor kung bakit ganoon kung kumanta ng himno si Mang Nanding. Habang nananambahan, nakatanaw sa langit ang matanda ng buong pananampalataya na siya ay makakasama ng Diyos balang araw.
A. Ang Pagiging Kristiano ay Pagkakaroon ng Bagong Pananaw (A New Perspective)
Ayon sa talatang isa, "Binuhay kayong muli na kasama ni Cristo, kaya't ang pagtuunan ninyo ng isip ay ang mga bagay na nasa langit na kinaroroonan ni Cristo, na nakaupo sa kanan ng Diyos."
Ang tunay na Kristiano ay nabubuhay sa kasalukuyan, ngunit nakatingin sa hinaharap. Nakatayo tayo sa lupa, ngunit nakatanaw tayo sa langit. May dalawang yugto ang ating buhay. Ang unang yugto ay dito sa lupa, at ito ay isang pansamantalang buhay. Ang ikalawang yugto ay sa langit, at doon, tayo ay may buhay na walang hanggan.
Mula nang tanggapin natin ang Panginoon ng ating buhay, nagsimula na tayong magkaroon ng bagong pananaw. Mula sa kadiliman, tungo sa liwanag. Mula sa kasalanan, lumalago tayo ngayon sa kabanalan. Ito ay puno ng posibilidad at pag-asa dahil binago ito ng kabutihan ng Diyos. Ito ay buhay na may bagong kahulugan - upang umibig at maglingkod sa kapwa.
Pagkatapos natin sa buhay dito, may nakahandang isa pang buhay na makalangit. Hindi pa man, nadarama na natin ang kagalakang ibubunga nito. Gamit ang mata ng pananampalataya, inaasahan natin ang gantimpalang inihanda ng Diyos doon sa kalangitan.
B. Ang Pagkakaroon ng Bagong Layunin sa Buhay
(A New Purpose)
Dati tayong nasisiyahan sa kasalanan. Nasisiyahan tayo sa mali dahil akala natin ito ay tama. May dalawang panlilinlang (deception) ang kasalanan.
a. inaakala natin na ang pagiging makasarili ay para sa sariling kapakanan o paghahanap lamang ng kasiyahan ng sarili (tulad ng pagnanasang makalaman, ang pakikiapid, kahalayan, mahalay na simbuyo ng damdamin, masasamang nasa) - kaya ginagawa natin ang mga ito. Ngunit ang totoo, ito ay nagbubunga ng kasiraan at pagkawasak ng buhay.
b. inaakala din natin na ang kasakiman ay pagsariling kasalanan lamang - ngunit ito ay isang uri ng pagsamba sa mga diyus-diyosan (idolatry).
Sabi sa v. 5, "Kaya't dapat nang mawala sa inyo ang mga pagnanasang makalaman, ang pakikiapid, kahalayan, mahalay na simbuyo ng damdamin, masasamang nasa, at ang kasakiman na isang uri ng pagsamba sa diyus-diyosan."
Ang dahilan kung bakit naging pagsamba sa diyos-diyusan ang kasakiman ay dahil ito ay nakapagbibigay luwalhati sa kasamaan. Ito ay ang nais ni Satanas na ating gawin, upang unahin natin ang sarili, hanggang makalimutan na natin ang Diyos.
Kapag naging Kristiano na ang isang tao, Diyos na ang nauuna sa kanyang buhay. Nagbabago pati ang kanyang priorities, dati ang sariling kapakanan, ngayon, ay ang kalooban ng Diyos.
C. Ang Pagiging Kristiano ay Pagkakaroon ng Bagong Buhay ( A New Life)
Ang totoong buhay Kristiano ay may tatlong antas;
a. unang antas ay ang pagtalikod sa kasalanan.
Sabi sa talatang 8-9, "Ngunit ngayon, itakwil na ninyo ang lahat ng galit, poot, at sama ng loob. Iwasan na ninyo ang panlalait at malaswang pananalita. Huwag kayong magsisinungaling sa isa't isa, sapagkat hinubad na ninyo ang dati ninyong pagkatao, pati ang mga gawa nito."
Hindi natin maaring yakapin ng sabay ang Diyos at ang kasalanan. Kailangan ay iisa lang ang ating pipiliin.
b. pangalawa ay ang pagsusuot ng bagong pagkatao.
Sabi sa talatang 10, "Isinuot ninyo ang bagong pagkatao na patuloy na nababago at nagiging kalarawan ng Diyos na lumikha sa inyo, upang lalo ninyo siyang makilala." Sa ibang talata sa Biblia, ito ay tinatawag na "muling kapanganakan" (Jn.3:3) o kaya ay pagiging "bagong nilalang" (2 Cor. 5:17).
c. ang pangatlo ay ang patuloy na pagunlad sa kabanalan na "nagiging kalarawan ng Diyos". Habang lumalalim ang ating "pagkilala sa Diyos", tayo ay binabago ng Panginoon hanggang lubusang makita sa ating buhay ang wangis ng Panginoon.
Kristianismo: Ang Ating Relihiyon Kay Cristo
Ang Kristianismo ay ang tanging relihiyong itinatag ng Panginoong Jesus upang makaranas tayo ng bagong buhay. Marami ang nagtuturo na ang pagiging Kristiano ay "hindi relihiyon" kundi "relasyon sa Panginoong Jesus". Ang maling katuruang ito ay nagiging dahilan upang hindi maging tapat (loyal) ang marami sa kanilang kina-aaniban Christian denomination. Sinasabi nila na hindi kailangan ang pananatiling tapat sa samahang pangrelihiyon, kung kaya marami ang palipat-lipat ng sekta. Sinasabi ng Biblia na,
"Hindi maikakaila na napakadakila ng hiwaga ng ating relihiyon: Siya'y nahayag nang maging tao, pinatunayang matuwid ng Espiritu, at nakita ng mga anghel. Ipinangaral sa mga Hentil, pinaniwalaan ng lahat, at itinaas sa kalangitan." (1 Tim. 3:16).
Ayon din sa Santiago 1:26-27, ang salitang relihiyon ay hindi masama, sa halip ito ay tumutukoy sa tamang doktrina tungkol sa Panginoong Jesus at matibay na samahang Kristiano.
Ang Kristianismo kung gayon ay relihiyon. Ito ay samahan ng mga taong binago at naligtas bunga ng kanilang pananalig sa Panginoong Jesus. Sa relihiyong Kristiano, nabubuklod ang ibat-ibang uri ng tao sa pagkapantay-pantay at pag-kakaisa. Nawawala ang diskriminasyon, at pagkakahati sa pagitan ng kanyang mga kaanib dahil lamang sa kulay ng balat, antas ng pamumuhay at kultura.
Sabi ng talatang 11, "Kaya't sa kalagayang ito, wala nang pagkakaiba ang Griego at ang Judio, ang tuli at ang di-tuli, ang dayuhan at ang mabangis na tao, ang alipin at ang malaya. Ngunit si Cristo ang pinakamahalaga sa lahat, at siya'y nasa inyong lahat."
Colosas 3:1-11
May kwento tungkol sa isang matandang miembro ng simbahan na nagiging munting problema sa kanilang kapilya. Kung umawit ang lalaking ito ay sobrang lakas at medyo sintonado ang kanyang boses. Marami ang hindi natutuwa sa kanyang pagkanta ng mga himno. Kung kaya, kinausap ng ibang miembro ang pastor para kausapin siya na kung maari hinaan niya ang kanyang boses tuwing umaawit.
Nakarating ang pastor sa bahay ng miembro - maputik at barung-barong ang kanyang bahay. Tulad ng dati - lumang damit ang suot ng miembro - dala ng kanyang kahirapan sa buhay. Subalit masaya siyang nadatnan ng kanyang bisita.
Gamit ang diplomasyang pananalita, kunwaring tinanong ng pastor ang miembro, "Tatay, Nanding - napansin ko na tuwing nagsisimba tayo, mukhang excited ka sa pag-awit ng mga papuri sa Diyos?"
Agad sumagot ang matanda, "Opo naman pastor! Lagi ko kasing iniisip kung ano ang naghihintay para sa akin sa langit!
Iniisip ko po na titira ako sa isang palasyo pagdating ng araw! Magdadamit din ako ng magara pagharap ko sa Panginoon! Nakikita po ninyo ang sombrero kong ito na sira-sira, pastor? Papalitan po iyan ng korona ng Diyos!
Kaya, hindi ko po mapigilan ang sarili ko pagdating sa pag-awit sa pananambahan. GUSTO KO PONG MAGPURI SA DIYOS!
At naunawaan ng pastor kung bakit ganoon kung kumanta ng himno si Mang Nanding. Habang nananambahan, nakatanaw sa langit ang matanda ng buong pananampalataya na siya ay makakasama ng Diyos balang araw.
A. Ang Pagiging Kristiano ay Pagkakaroon ng Bagong Pananaw (A New Perspective)
Ayon sa talatang isa, "Binuhay kayong muli na kasama ni Cristo, kaya't ang pagtuunan ninyo ng isip ay ang mga bagay na nasa langit na kinaroroonan ni Cristo, na nakaupo sa kanan ng Diyos."
Ang tunay na Kristiano ay nabubuhay sa kasalukuyan, ngunit nakatingin sa hinaharap. Nakatayo tayo sa lupa, ngunit nakatanaw tayo sa langit. May dalawang yugto ang ating buhay. Ang unang yugto ay dito sa lupa, at ito ay isang pansamantalang buhay. Ang ikalawang yugto ay sa langit, at doon, tayo ay may buhay na walang hanggan.
Mula nang tanggapin natin ang Panginoon ng ating buhay, nagsimula na tayong magkaroon ng bagong pananaw. Mula sa kadiliman, tungo sa liwanag. Mula sa kasalanan, lumalago tayo ngayon sa kabanalan. Ito ay puno ng posibilidad at pag-asa dahil binago ito ng kabutihan ng Diyos. Ito ay buhay na may bagong kahulugan - upang umibig at maglingkod sa kapwa.
Pagkatapos natin sa buhay dito, may nakahandang isa pang buhay na makalangit. Hindi pa man, nadarama na natin ang kagalakang ibubunga nito. Gamit ang mata ng pananampalataya, inaasahan natin ang gantimpalang inihanda ng Diyos doon sa kalangitan.
B. Ang Pagkakaroon ng Bagong Layunin sa Buhay
(A New Purpose)
Dati tayong nasisiyahan sa kasalanan. Nasisiyahan tayo sa mali dahil akala natin ito ay tama. May dalawang panlilinlang (deception) ang kasalanan.
a. inaakala natin na ang pagiging makasarili ay para sa sariling kapakanan o paghahanap lamang ng kasiyahan ng sarili (tulad ng pagnanasang makalaman, ang pakikiapid, kahalayan, mahalay na simbuyo ng damdamin, masasamang nasa) - kaya ginagawa natin ang mga ito. Ngunit ang totoo, ito ay nagbubunga ng kasiraan at pagkawasak ng buhay.
b. inaakala din natin na ang kasakiman ay pagsariling kasalanan lamang - ngunit ito ay isang uri ng pagsamba sa mga diyus-diyosan (idolatry).
Sabi sa v. 5, "Kaya't dapat nang mawala sa inyo ang mga pagnanasang makalaman, ang pakikiapid, kahalayan, mahalay na simbuyo ng damdamin, masasamang nasa, at ang kasakiman na isang uri ng pagsamba sa diyus-diyosan."
Ang dahilan kung bakit naging pagsamba sa diyos-diyusan ang kasakiman ay dahil ito ay nakapagbibigay luwalhati sa kasamaan. Ito ay ang nais ni Satanas na ating gawin, upang unahin natin ang sarili, hanggang makalimutan na natin ang Diyos.
Kapag naging Kristiano na ang isang tao, Diyos na ang nauuna sa kanyang buhay. Nagbabago pati ang kanyang priorities, dati ang sariling kapakanan, ngayon, ay ang kalooban ng Diyos.
C. Ang Pagiging Kristiano ay Pagkakaroon ng Bagong Buhay ( A New Life)
Ang totoong buhay Kristiano ay may tatlong antas;
a. unang antas ay ang pagtalikod sa kasalanan.
Sabi sa talatang 8-9, "Ngunit ngayon, itakwil na ninyo ang lahat ng galit, poot, at sama ng loob. Iwasan na ninyo ang panlalait at malaswang pananalita. Huwag kayong magsisinungaling sa isa't isa, sapagkat hinubad na ninyo ang dati ninyong pagkatao, pati ang mga gawa nito."
Hindi natin maaring yakapin ng sabay ang Diyos at ang kasalanan. Kailangan ay iisa lang ang ating pipiliin.
b. pangalawa ay ang pagsusuot ng bagong pagkatao.
Sabi sa talatang 10, "Isinuot ninyo ang bagong pagkatao na patuloy na nababago at nagiging kalarawan ng Diyos na lumikha sa inyo, upang lalo ninyo siyang makilala." Sa ibang talata sa Biblia, ito ay tinatawag na "muling kapanganakan" (Jn.3:3) o kaya ay pagiging "bagong nilalang" (2 Cor. 5:17).
c. ang pangatlo ay ang patuloy na pagunlad sa kabanalan na "nagiging kalarawan ng Diyos". Habang lumalalim ang ating "pagkilala sa Diyos", tayo ay binabago ng Panginoon hanggang lubusang makita sa ating buhay ang wangis ng Panginoon.
Kristianismo: Ang Ating Relihiyon Kay Cristo
Ang Kristianismo ay ang tanging relihiyong itinatag ng Panginoong Jesus upang makaranas tayo ng bagong buhay. Marami ang nagtuturo na ang pagiging Kristiano ay "hindi relihiyon" kundi "relasyon sa Panginoong Jesus". Ang maling katuruang ito ay nagiging dahilan upang hindi maging tapat (loyal) ang marami sa kanilang kina-aaniban Christian denomination. Sinasabi nila na hindi kailangan ang pananatiling tapat sa samahang pangrelihiyon, kung kaya marami ang palipat-lipat ng sekta. Sinasabi ng Biblia na,
"Hindi maikakaila na napakadakila ng hiwaga ng ating relihiyon: Siya'y nahayag nang maging tao, pinatunayang matuwid ng Espiritu, at nakita ng mga anghel. Ipinangaral sa mga Hentil, pinaniwalaan ng lahat, at itinaas sa kalangitan." (1 Tim. 3:16).
Ayon din sa Santiago 1:26-27, ang salitang relihiyon ay hindi masama, sa halip ito ay tumutukoy sa tamang doktrina tungkol sa Panginoong Jesus at matibay na samahang Kristiano.
Ang Kristianismo kung gayon ay relihiyon. Ito ay samahan ng mga taong binago at naligtas bunga ng kanilang pananalig sa Panginoong Jesus. Sa relihiyong Kristiano, nabubuklod ang ibat-ibang uri ng tao sa pagkapantay-pantay at pag-kakaisa. Nawawala ang diskriminasyon, at pagkakahati sa pagitan ng kanyang mga kaanib dahil lamang sa kulay ng balat, antas ng pamumuhay at kultura.
Sabi ng talatang 11, "Kaya't sa kalagayang ito, wala nang pagkakaiba ang Griego at ang Judio, ang tuli at ang di-tuli, ang dayuhan at ang mabangis na tao, ang alipin at ang malaya. Ngunit si Cristo ang pinakamahalaga sa lahat, at siya'y nasa inyong lahat."
